Во торбата на скршени соништа веќе не ми ги собира парчињата од срцето и позади осаменоста се наоѓам себеси, молчам. Ќе продолжам да чекам. Сам. До некогаш. А ако барем еднаш помислам дека нема што да изгубам? А ако мислам дека она што сум го направил е поважно од крајот? Дури и ако нема крај? А ако ја земам целата таа позитивна философија за само-помош? А ако си седнам во средината на тој виолетов момент да го чекам тоа што треба да ми дојде? Ќе ги оставам назад песимистичните сенки без мозок да се тепаат помеѓу нив. Може да профункционира.
Можеби ако си ја удрам главата во огледалото ќе се крунисам како крал на хаосот. Се прашувам што се случува сега во Финска.
Можеби ако си ја удрам главата во огледалото ќе се крунисам како крал на хаосот. Се прашувам што се случува сега во Финска.